MILJARDEN FLARDEN

MILJARDEN FLARDEN 474  Zijne Voorzitterigheid (uiteraard weer een niet-vrouw) zit vele verenigingen in ons stadsdorp voor. Er mag zich geen beweging of samenscholing voordoen, of hij wil dat voorzitten. Wat dat dan juist inhoudt, mag Joost weten. Het belangrijkste is dat hij voorzit. Een variant van het ouderwetse woord ‘bijzit’. Zo, u werd andermaal kort en krachtig op de hoogte gebracht door Zijne Witte Merelachtigheid, aka de Schrijver van Miljarden Flarden, geheel de uwe.

MILJARDEN FLARDEN 473  Miljarden jaren geleden deden schepsels alle moeite van de wereld om uit de wateren der zeeën te geraken en aan land te floreren. Nu willen velen naar zee. Allemaal appartemensen. Wat is er gaande? Wat bezielt ze? Een vinnige bedenking te danken aan de vrouw des Schrijvers der Miljarden Flarden, geheel de uwe.

MILJARDEN FLARDEN 472  In de (nabije) toekomst speelt de zg. landbouw zich op de daken van de wereldsteden af. Het wordt dakbouw. Bovenal (what’s in a word) zult u in de kern van een stad of stadsdorp wonen. U zult zich niet meer verkaveld weten. Groen zal weer echt groen mogen zijn. Auto’s met ‘bestuurders’ aan het ‘wiel’ zullen uitgelachen worden. Paars en roze worden het nieuwe blauw en rood in de serres. Lichtfilters zullen de smaak bepalen. U hoeft niet per se insecten te eten. Vleesmoeders zullen al andere oplossingen bedacht hebben. Geen visioen maar realiteit, u geschetst door de Schrijver van Miljarden Flarden, geheel de uwe.

MILJARDEN FLARDEN 471  De kerel werd bij gebrek aan synoniemen en omwille van een reeds opgebruikte voorraad van andere benamingen (persoon, man, men) kerel genoemd. ‘Kerel knalt tegen boom’. Het kan ook zo zijn dat de gazettenschrijver ‘kerel’ verkoos omwille van dat ‘knallen’. Stafrijm, weet je wel. Hoe dan ook: de kerel was dood. Zijn familie was woedend toen ze het kerelachtige krantenkopje lazen. In de rubriek ‘Wat verkeerd liep’. Ook de boom was zwaargewond: hij had geen lidwoord meer. Een staaltje krantenjournalistiek u toegeleverd door de Schrijver van Miljarden Flarden, geheel de uwe.

MILJARDEN FLARDEN 470  Elke dag kijk ik met genoegen uit op drie bomen in mijn blikveld. Slechts een ervan staat in mijn eigen tuin, want die is vrij klein. Ooit stond hier nog wel een bescheiden exemplaar, met grootse groeiplannen. Op een zomeravond maakte een gezellige maar vergeten kaars daar echter een einde aan. De notelaar bevindt zich op een openbaar lapje groen. De plataan ook, vijftig meter verderop. Hier bij ons prijkt een vrolijke treurberk die des zomers als natuurlijke parasol dienstdoet. De drie kruinen schilderen en borstelen met hun tentakels mijn luchten. Soms ruisen ze. Soms druisen ze. Soms zwiepen ze. Het is er me vooral om te doen de wind aan die bomen af te lezen. Wind is te vaak onzichtbaar. Je hoort hem wel tollen en gieren, maar het oog wil ook wat. Teneinde bladstilte te vermijden even samen bladeren en een boom opzetten met de Schrijver van Miljarden Flarden, geheel de uwe.

MILJARDEN FLARDEN 469  Weer naast de Nobelprijs voor Literatuur gegrepen. Ik had nochtans een speech voorbereid met veel rare o’s in, waarin ik o.a. öók al mijn øuders bedankte. Ik doe bedroefd de boeken dicht en klap de laptop met het grijnzende gebit open. Is men ziende blind of zullen de letteren ooit nog knetteren voor de Schrijver van Miljarden Flarden, geheel de uwe? 

MILJARDEN FLARDEN 468  God heeft een glazen oog. Hij ziet alles. Wazig, niet bazig of gazig zoals zijn halfbroer Trump. Het wordt tijd dat hij, god, een oogarts raadpleegt. Na ongeveer 2000 jaar wil hij ook van geslacht veranderen. Hij/hun/die (m/v/x) voelt zich niet goed in zijn omhulsels, hoe goddelijk die ook mogen zijn. Zelfs zijn jezusfactor laat te wensen over. Evenmin wil hij nog op reis naar Ierland. Zijn (haar?) chromosomen zijn in de war door veelvuldige passage via de metaaldetectoren in de Bank van het Vaticaan (Istituto per le Opere di Religione), op zoek naar kleingeld. Een relig(i)euze make-over door de Schrijver van Miljarden Flarden, geheel de uwe.

MILJARDEN FLARDEN 467  ‘Puk zit in de wei bij de beek. Hij houdt een roer vast’. ‘Harm in het grote donkere bos’. ‘Rein wordt zeepkistcoureur’. ‘Zus zit in de ton’. ‘Roos gaat dood’. Dit waren onze eerste zinnen en boektitels, toen we nog ukken waren die schoon Nederlands moesten leren. Maar wie heette nou verdomme Puk? Harm? Rein? Wat was in hemelsnaam een roer? Waarom zat zus potverdorie in een ton? En moest Roos nou per se ook dood? Blijkbaar dreven de kooplui uit het noorden toen al handel in schoolboeken alhier. Er waren weinig sporen van Vlaamse auteurs in schoolbordland. Een herinnering van de letterkundige Schrijver van Miljarden Flarden, geheel de uwe.

MILJARDEN FLARDEN 466  In Breskens staat naast de openluchtkraam met kibbeling en allerlei lekkers uit het water een tafeltje met oude jeugdboeken – wat leesvoer voor die andere innerlijke mens. Er ligt een boek bij met een heel leuke titel: ‘Van de boerderijen die elkaar aankeken’. Auteur: Jouk Terpstra. Jaar: 1957. Twijfelend tussen een bakje mosselen en een bakje inktvisringen voel ik me in één klap weer bitter jong. Even de resetknop bediend door de Schrijver van Miljarden Flarden, geheel de uwe.

MILJARDEN FLARDEN 465  De vreugde bij het gebruiken van een cliché. Dit had ik al zolang eens willen doen. Via https://miljardenflarden.blogspot.com zijn alle Flarden geleidelijk aan bereikbaar, alle Miljarden, maar sindsdien ontbreekt elk spoor van de Schrijver van Miljarden Flarden, geheel de uwe.

MILJARDEN FLARDEN 464  Er is niet alleen de opgeklopte irritante karikaturale FC De Kampioenen-epidemie. Of de bombastische retoriek en reclamevoering rond dat stelletje verwende ‘Rode Duivels’. De idiotie is nu ten top gedreven bij de VRT en hun ‘journaal’: onlangs betrof een belangrijk nieuwsitem de dood van een personage uit de serie ‘Thuis’ (of zoiets – ik keek er ooit zes seconden naar). Ook de kranten besteedden er aandacht aan. Hoe laag zijn ze gezonken? Vroeger hadden nieuwslezers geen benen. Nu ontbreken ook al de hersenen. Kranten brachten feiten. Nu leveren ze fake news. Het woord bij de daad voegend op de bres tegen verkleutering en populisme: de Schrijver van Miljarden Flarden, geheel de uwe.  

MILJARDEN FLARDEN 463  In de hartelijke hitte van de stad bevond hij zich op wankelafstand van een gratis waterbedeling via plastic flessen, de flestics die bij marathons half leeggedronken weer in de struiken worden gegooid. Hij greep echter andermaal zeer beslist naar zijn flask. Uit een stadslogboek gevonden door de Schrijver van Miljarden Flarden, geheel de uwe.

MILJARDEN FLARDEN 462  O, oei, alweer… articuleerden ze vroeger zuinigjes met hun dunne intellolipjes, toen je een boek publiceerde. Heden ten dage scheidt men om de haverklap een boekje af, en dat veroorzaakt blijkbaar geen pruilmondjes alom meer. Je kan nu, ongestraft door de preutse schrijfpolitie, elk seizoen zo’n meesterwerkje ter wereld brengen. Uitkijken voor burn-outjes, bezige bijtjes! Een ervaringsdeskundige in de letter- en de etterkunde: de Schrijver van Miljarden Flarden, geheel de uwe.

MILJARDEN FLARDEN 461  LIJFEIGEN EEUWELINGFEEST Oude lijven moeten ooit eens sterven. Zij kunnen het licht niet meer aan. Of de lucht in hun röntgenlongen. Er is gerimpel, gepiep en gekreun. Wat nu gezongen na honderd jaren? Ben je dan drenkeling, enkeling? Omringd door dode vrienden, gebroed, geslacht en erfgenamen? Was het nodig zo gezond te leven? Het was toch maar een passage even. Wat willen ze nu eigenlijk van je? Dat je doodvalt bij een mijlpaal? Verklaart dat een glas of drie per dag moet kunnen en best wel mag? Geeuw: weer een eeuw. De ziel wil graag ter ziele gaan. Waar blijft die verdomde eeuwigheid? Met dit gedicht prijk ik voor de derde keer (voorheen al tweemaal runner-up) op de shortlist van de Dichter op Hofwijck Poëzieprijs Den Haag. Het opgelegde thema is ‘lijfelijkheid’. Ik schreef het nadat ik op BBC enkele krasse knarren (oorlogsveteranen) zag. Daarom is mijn tekst niet ‘wrang’. Ouderdom blijft een imposant gegeven. Humor kan dat wat zalv...

MILJARDEN FLARDEN 460  De receptie verliep zoals de aard van het receptiebeestje was, met name: de mens. De toegepaste meetkunde van de sociogramwetenschap (een apocriefe afdeling van de betweterkunde ofte betuttelanis) draaide weldra vierkant in het rond. Natuurlijk zorgde de liquide daarvoor: een aanvaardbaar en betaalbaar afgeleide van echte champagne, want het waren oliecrisistijden. Minkukeltjes probeerden te zeggen waar het op stond tegen hun onmiddellijke chefs. Omhooggevallen hoofddrollen lieten zich bediening door hun pluimstrijkers en slijmjurken welgevallen. Onafhankelijke vrijbuiters fladderden van groep tot groep in de waan dat ze populair waren. Getuigenis over een ‘receptie’ uit het verhaal ‘Something red, something yellow’ door de Schrijver van Miljarden Flarden, geheel de uwe.

MILJARDEN FLARDEN 459  Hoe meer men weet, hoe minder men niet meer weet. Weer zo’n boek (‘thriller’!) beginnen lezen (en vlug weer gestopt) waar zich voor het politiecommissariaat een gigantische stilstaande file voordoet en twee minuten later op dezelfde plek het hoofdpersonage gezwind in zijn auto springt en wegscheurt. Nog iets: hoe minder men in de tv-quiz Blokken kan antwoorden op tv-vragen over programma’s, hoe beter. Zulke dingen niet weten is oké. Een wetenschap u geserveerd door de Schrijver van Miljarden Flarden, geheel de uwe.

MILJARDEN FLARDEN 458  De ondervoorzitter glom in zijn vel bij deze profetische woorden. Hij keek de halve cirkel omstanders diep in de glazen, op zoek naar beaming en bevestiging. Daarbij stootte hij op gekuch, geknik, gewenkbrauw, beademing. Men staarde naar zijn dunne enkels die in vreselijke sokken gekneld zaten, en die dat immense lijf probeerden te stutten, een voet steunde op de spijl van zijn barkruk, de andere tipte sportief de grond, daarboven ondernam een donkerblauwe broek een poging om midscheeps alles samen te houden – 121 kg – , en nog hoger gloeide een rode lantaarn op, waarover een sliert overgebleven haar gedrapeerd lag. Een uittreksel uit het volleybalverhaal ‘Smashing’ van de oud-volleyballer, tevens Schrijver van Miljarden Flarden, geheel de uwe.

MILJARDEN FLARDEN 457  Mijn collecties. Eén: mijn ooit uitdijende boekenverzameling bevindt zich nu in aparte pelotons in scholen, in tombolapakketten, in containers, in Erfgoedbibliotheek Hendrik Conscience en Letterenhuis Antwerpen. De rest (nog een groot leger) slaapt hier uitgelezen op de planken. Twee: 1000 korte prozafragmenten waarin het waait en regent uit de (vertaalde) (inter)nationale (Nederlandstalige) letterkunde, per auteur 1 exemplaar. Digitaal verzameld. Weerman Frank Deboosere was er blij mee. ‘Ik val hier van mijn stoel,’ mailde hij me daarover. Drie: 111 verkeerde lieveheren die vanuit hun standpunt het hoofd naar links buigen om naar de slechte moordenaar te luisteren. Van die verzameling hou ik alleen nog de kleinste 33 exemplaren over, o.a. eentje in de vorm van een katapultje met het frame van een champagnekurk als doornenkroontje. Vier: hopelijk bereik ik over afzienbare tijd Flard nummer 1000. Daarna heb ik er nog 999999000 ofte 10^9 – 1000 voorzien. Maar d...

MILJARDEN FLARDEN 456  Er was eens een kei die zei: ‘Hieronder ligt een wonder; keer mij om en gij zult zien waarom.’ Een ijverige boer kantelde met veel moeite de kei, die toen zei: ‘Ai mij, wat ben ik blij dat ik lig op mijn andere zij.’ De boze boer keilde kei zo na de kei een end over ’t veld. Een keileuk verhaal dat echt gebeurd is in een keigoed boek waar de kerel zich keinijg mee geamuseerd heeft. ‘Keigaaf verhaal, man!’ deelde hij mee aan de Schrijver van Miljarden Flarden, geheel de uwe.

MILJARDEN FLARDEN 455  Wat is inspiratie? De geur van verse regen op het tarmac vlak voor het opstijgen naar een warmer continent. Het uitzicht op een uitgebreid verslag na een verblijf in boeiende buitenlanden. Simpelweg de vooravond van een feest, terwijl een briesje de gordijnen opbolt. Een sneeuwbui van kattebelletjes in de wasmachine midscheeps zomer. Een bij in het holst van een glasscherpe winter. Een flard uit ‘Upperdog’, presentatie op zondag 16 september 2018 klokslag 16 u op ’t Plein in Kortrijk, geruggensteund door Letterzetter & Lettertypes, de ovenwarme roman van de Schrijver van Miljarden Flarden, geheel de uwe.

MILJARDEN FLARDEN 454  Gevallen van zinsverduistering. Het uitvallen van de elektriciteit bracht een en ander aan het licht. De kamikazepiloot kreeg te horen dat hij pas op z’n 67ste met pensioen kon. Alle weekdagen open; de maandag en dinsdag gesloten. Zo kan ie wel weer voor de Schrijver van Miljarden Flarden, geheel de uwe.

MILJARDEN FLARDEN 453  Na de prikkeldraadgrimlach van pompoenen, de stoutekinderenworp van sintman en zijn roetmoppen, de drogenaald kerstboomverpulvering, het krakkemikkige krukkenwijzerige uurwerk op oudjaar, de vijf driekoningen en de maandag vlak voor de derde dinsdag van het verse jaar: een wens voor de nabije toekomst. Moge de eisprong van de paashaas na de luimen van de lente ook de dooier van de zon doen ontwaken en een flakkerende zomer aansteken waar noch boer en tuinder noch horecanen steen of been over klagen. Weer in de weer met het weer: de winterzongedroogde Schrijver van Miljarden Flarden, geheel de uwe.

MILJARDEN FLARDEN 452  ‘Hәt leek әrop alsof Adәr bij voorbaat wou mislukkәn. Adәr liet zich uit әn stoel op dә nok van әn dak vallәn. Adәr las әn vәrhaal uit Readәr’s Digest voor waarin mensәn zich in tonnәn van dә Niagara Falls lietәn dondәrәn. Bij elkә rustpauzә in dә tekst nam hij әn slok van zәn glas watәr. Hәt voorleesvәrhaal eindәgdә met zәn laatstә slok. ‘Dә stiltә bij enkәlә van dezә opnamәs wijst әrop dat әr toen geen toehoordәrs in dә galәrij zatәn.’ Adәr fietstә әn Hollandsә gracht in. Adәr tuimәldә om in әn Mondriaan-omgeving. Adәr viel ondәrbrokәn omver. Adәr demonstreerdә dә vәrnietәgәndә zwaartәkracht met zwarә en lichtә voorwerpәn. ‘Kunstәnaar spoorloos op Atlantischә Oceaan.’ (Nieuwsblad van hәt Noordәn, 1 decembәr 1975) Adәr probeerdә vast tә houdәn wat hij losgәlatәn had. 1/10 sәcondә tussәn loslatәn en vallәn; dә oceaan op in әn bootjә van 3,5 metәr. Basjan Adәr, Groningәr, Amerikaan, pәrformәncәkunstәnaar lang voor hәt woord werd gәlanceerd.’ Een fragment uit h...

MILJARDEN FLARDEN 451  Een reisverhaal. Herinnering aan maïs. Sinds in 1993 hulpburgemeester Férenc uit het Noord-Hongaarse Salgótarjàn me in volmondig onvolkomen Engels aanraadde: ‘You muste to put salt on it’ (dat verdraaide Hongaars bekt moeilijk), ben ik meer verslingerd aan maïs dan aan Laïs, en eet ik ook veel liever maïs op zijn Hongaars dan Thais. Voor een kolfje in de hand betaalde je toen amper 78 forint. Maïs, waar is de tijd. Maïs, je kunt er nog altijd niet naast kijken. Uit het indrukwekkende reisdagboek van de Schrijver van Miljarden Flarden, geheel de uwe.

MILJARDEN FLARDEN 450  Hinterland. Wat zal ik over Veurne zeggen? Simenon heeft het er al over gehad. Over het stadje. Hongerig landde ik er op een woensdag. Gelukkig een marktdag. Ik kocht er een broodje-dubbele-worst. Ononderbroken diende ik er uit te wijken voor militairen en IJzervierdaagse - voetgangers (een langeafstandswoord) die overal voorrang kregen. Dat gunde ik Veurne wel: het hoofdstadje van een hinterland, waar men aan boete doet en in twee worsten tegelijk kan happen. Dat water dat Veurne aandoet, heeft ook wel iets. Zoiets Westhoekigs. Een binnenlandse reiservaring vertolkt door de Schrijver van Miljarden Flarden, geheel de uwe.

MILJARDEN FLARDEN 449  Easdaq. Te Bredene (zijn naaktslakken, zijn duinen) ging ik eensklaps chinezen. In een opwelling. Chinezen kunnen toveren met vis en vlees. Tevens met soep. Voor pakweg € 17,50 (drank nt. inbegr.) kreeg ik ook telkens een monalisaglimlach. Het regende onverdroten. Het smaakte me geweldig. Vaak hebben opwellingen gelijk. Even verderop zat iemand jarig te zijn, hoorde ik in een aanpalende taal (het Frans, met name). A la bonne heure. Ik deelde niet in de klappen. Dit jaar zou ik ook niet meer jarig zijn. Ik was al jarig geweest. Ja, voorwaar: ik voelde me op mijn gemak te Bredene, medio oogsttijd, gesteund door de Eas- en de Nasdaq. Een reisverslag door de Schrijver van Miljarden Flarden, geheel de uwe.