MILJARDEN FLARDEN

MILJARDEN FLARDEN 596  Een baby is eerst een weemoedig persbericht, geboren op zijn verjaardag. De pas gepop-upte wereldburger krijst het na enkele tellen plotseling uit: 'Hier ben ik, ovenwarm en levende vers! Maar wat scheelt er met de wereld?!'  Een schreeuw van ontzetting, zoals op het wereldschilderij. Even later wordt die beantwoord door het verkoopgegil in reclames, peppraat van peperdure energieleveranciers die beweren dat het onze energie is, raddraaierij van hebzuchtige banken die ons permanent negatieve percenten in de maag splitsen, holle woorden en lekkende zinnen van ministers die beweren dat er miljoenen vrijgemaakt zijn. Allemaal niet goed voor u en de uwen, en voor het gemoed van ondergetekende, ooit zo’n weemoedig persbericht in een babyboomend ‘moederhuis’: de Schrijver van Miljarden Flarden, geheel de uwe.

MILJARDEN FLARDEN 595  Het waren donkere tijden. Bart De Wever sprak Latijn en Verhofstadt zweeg als vermoord. Er heerste zinsverduistering. De winter stond voor de deur. Maar eerst nog kwam de kruidige herfstzomer van kleuren en geuren en bladerdeeg en wind eraan. De populieren verloren hun populariteit. Ze hielden wel nog tot op het laatst een kapje op hun kopje. Net kaarsenvlammen op kandelaars. En nergens in het lessenrooster trof de juffrouw nog gewetensresten of wijnbegeerte aan. Het was geen flessenrooster. Na de recente baasontsteking hield ze zich dan ook gedeisd; ze wenste zich verder niet tot de hoofddrol te wenden. 'Geen slapende monden voeden met bedankjes of giftige geschenken,' dacht ze, de lerares Creatief Schrijven, tevens een verre nicht van de Schrijver van Miljarden Flarden, geheel de uwe.