MILJARDEN FLARDEN

MILJARDEN FLARDEN 606  Opdat niet alles tegelijk zou gebeuren, vonden we de notie 'tijd' uit. Enige orde op zaken, gemakshalve chronologisch, was meer des mensen dan van nature. Adempauze, weet je wel. Ook het element 'ruimte' kreeg in de loop van de (chronologische) geschiedenis een aantal facelifts.   Enige bewegingsvrijheid drong zich op, al zouden territoriumgedrag en grensgevallen zich al heel vlug voordoen. Ademruimte, weet je wel. Zijn het de tijden die veranderen? Nee, het zijn de mensen die verouderen. Hierop wordt alweer spijkerkoppig gehamerd door de Schrijver van Miljarden Flarden, geheel de uwe.

MILJARDEN FLARDEN 605  Het zijn de bomen die wind veroorzaken; het is niet de wind die de bomen doet bewegen uit hun onbewogenheid. In het dolfinarium is het de zeehond die de oppasser traint en niet omgekeerd. Het applaus is voor de oppasser, die zijn kunsten goed kreeg aangeleerd door de zeehond – het gooien met lekkere vishapjes naar de zeehond bijvoorbeeld. ‘Tiens,’ dacht de zeehond, ‘dat ga ik dus wat meer doen, want ik hou van die hapjes.’ En de man die een vliegtuig van beton had gebouwd op zijn zolder, een tuig dat echt kon vliegen, en daar had hij al iedereen van overtuigd, wel, hij vond het alleen maar jammer dat het dakraampje niet groot genoeg was om zijn tuig te laten vliegen. Sommige mensen hebben een hart van koekebrood; als ze door een hartinfarct getroffen worden, zal dat alleen de schuld zijn van een rozijn. Tot zover enkele zondagsgedachten van de Schrijver van Miljarden Flarden, geheel de uwe.

MILJARDEN FLARDEN 604  Hij heeft een dreigbrief naar zijn mama gezonden waarin hij haar verbiedt ouder te worden. Enfin: ze is al ouder. Een van zijn ouders, met name. Maar ze moet niet echt ouder worden, snap je? Toch een curieuze tiep, die Schrijver van Miljarden Flarden, geheel de uwe.

MILJARDEN FLARDEN 603  Vanwaar dat vermaledijde gedoe met de das? Was dat lelijke opknooponding dan echt het enige middel voor eenieder om toch nog ergens bij te horen of aanvaard te worden? Het pars pro toto-uniformpje van de reddeloze die alsnog wenste te worden opgevist en gered? Wat een strop. Dan te bedenken dat zoveel generaties de das al naar het verdomhoekje hadden verwezen. Of was de das de hemelvaart van de penis? Over het molshoopje van het welvarende buikje heen? Voegde de man toe naarmate hij ouder werd? Compenseerde de vrouw dit dan met een kampioenschap in ontkenning via liposuctie en een navelmondje via facelifting? Liet de vrouw weg naarmate zij ouder werd? ‘Dat wordt zweten als een das,’ mompelde hij. Het nam drie seconden in beslag om te beslissen: geen das. Opknoping uitgesteld voor de Schrijver van Miljarden Flarden, geheel de uwe.

MILJARDEN FLARDEN 602  Ook zo hopeloos verdoofd door de monotone toon door de loze en nooit boze Kris Peeters verwoord? En o, je hoort het goed: ze zetten hem nu op de bank. Je zou verdorie bijna weer gaan verlangen naar de worstenzinnenfabrikant J-L Dehaene, met zijn 'geen commentaar' als hij geen zin in rood vlees had, of het nietszeggende geneuzel van een kwetterende Y. Leterme, of de geprepareerde oneliners en woordspelingen van de krakende stem van de vierkante rondetafelridder L. Tobback. Een politiek-fonetisch-grammaticaal-stilistische oprisping door de Schrijver van Miljarden Flarden, geheel de uwe.

MILJARDEN FLARDEN 601  Shelley stierf eenzaam in een woest tempeest. Tolstoj gaf net als zijn Anna Karenina de geest op een spoorwegstation. Rilke zou overleden zijn aan de gevolgen van een doornprik van een rozenstruik. Virginia Woolf koos het water als eindbestemming, met stenen in de zakken en bezwaard gemoed: het geluid van water is de basstoon in haar teksten. Esopus had een bochel en werd de vader van het fabeldicht. Homerus was blind en schiep een formidabele wereld. Erasmus leed aan jicht en bleef noodgedwongen binnenskamers voor zijn Lof der Zotheid. Ronsard was doof en werd de recordhouder van de welluidendheid in de Franse bellettrie. Andersen was aartslelijk, wou acteren, maar schreef uiteindelijk sprookjes. Last but not least: Montaigne trok zich op 37-jarige leeftijd met een ernstige nierkwaal in zijn torenkamer terug om een ‘zelfportret’ te schrijven. Van hem:  'La plupart des occasions des troubles du monde sont grammairiennes.'  H...

MILJARDEN FLARDEN 600  Het (nood)lot is onbeheersbaar en maakt deel uit van het leven, dat tot nader order van dat lot gelijkmoedig of gelukkig kan verlopen. Pas na het toeslaan van dat noodlot, beseffen we dat we in een gewoonheid vertoefden die ons onbewust gelukzalig maakte . ‘Een mens is goed omdat hij niet slecht is,’ verzuchtte Oblomow ooit, horizontaal gelegen. Parafraserend zouden we kunnen stellen: een mens kent geluk pas bij niet-geluk. Om me heen kijkend, voelend, luisterend, proevend en ruikend detecteer ik onophoudelijk elementen die me noodlottig kunnen worden. Een barst in een muur, een loszittende dakpan, een verdwaalde kogel, een uitdijende cel, een gasgeurtje, een getal te weinig, een duimbreed te kort, een visgraat, een luchtbel, een cijfer te veel… kunnen de klakkeloze dommekrachten vormen waarvan het noodlot zich bedient. Het noodlot zit ‘m in het detail, maar het noodlot doordrenkt ook tijden en ruimten. Bovendien kan de ene mens voor de andere noodl...

 MILJARDEN FLARDEN 599 Ja, beste burgers, met uw steun zie ik het wel zitten. Geef me een kontje. Kleur straks mijn bolletje rood, want het is vijf voor twaalf op mijn Rolex. Ik sta op de 18de plaats van de lijst 'Vlaamse Windhanen'. Op de groepsfoto herkent u mij aan mijn hangbuik, glimmende kin, worstenvingers. De zon ketst gezellig op mijn trouwring af. Uit mijn linkeroor druipt wat hersensap. Ik draag een driedelig politiek apenpakje. Mijn dienstbetoon? U kunt me altijd aantreffen in café Het Politieke Beest op de Koeienmarkt, de nacht van vrijdag op maandag. Vrouwen graag een rokje, maar zakenmensen gaan voor. Ik ben namelijk een gezonde hetero. Ik zou zo zeggen, geachte kiezerin, kiezer: graag en steeds tot uw dienst. Doorzetten! Werken aan de toekomst! Samen op weg! Inspraak! De kracht van verandering! Nu doen! Blablablablablabla!!! Tot zover deze lezing door een 'politicus', onthouden en opgeschreven door de Schrijver van Mi...

MILJARDEN FLARDEN 598  Vlaamse hoofddrollen zijn het. Ze noemen zichzelf stand-upcomedians. Nog nooit heb ik ook maar één seconde geglimlacht of gelachen om een uitspraak of vondst van deze Vlaamse kluchtigaards. God verhoede dat ik betaal om ze op een podium bezig te zien, maar ze teisteren bovendien – samen met 'het' voetbal – nog eens de tv-schermen ook. Zo ontsierden die komieken met vooraf toegeleverde en ingestudeerde pretlijntjes een nobel spel genoemd 'De slimste mens.' Waren de ogen van ene Eva B. kogels geweest, dan was die lijzigaard van een P. Geubels dood vlees. Je zag een verstandig mens als B. Kruismans (ook een komiek, maar die week toen even uit naar Wallonië) tenenkrullend de fratsen van de guitige grijsaard G. Mortier ondergaan. Plaatsvervangende sit-downschaamte heb ik bij het aanschouwen en aanhoren van vele Vlaamse hoofddrollen. Meer en meer mensen hoor ik hetzelfde 'verzuchten'. Nou, thuisblijven dan maar, en in noodgeval naar een leu...

MILJARDEN FLARDEN 597 Aflevering 597. Devina proportia. Halfrond getal. Gulden snede. Rhodium jubileum. En lekker puh! Ik gun geen uitgever de vruchten van mijn boeken. Mijn toneelstukken, gedichten, verhalen, romans, jeugdboeken, columns en essays zijn van mij. Ik en ik alleen ben hun boekhouder. Ik draag er het verlies of de winst van. Ik ben er de baas over en kan ze aanpassen, doen verdwijnen of verschijnen. Ze prijken alle op mijn blogs, schermbeveiligd tegen stof, tijd, schimmel, zon, regen, wind, warmte, koude, vochtigheid, papiermoeheid, morskoffie, theeterreur, yoghurtblubber, ketchupaanslagen, mayonaisesmurrie, diefstal, brand, verhuiswoede, scheurdrift, verlies. Papier was te gewillig en ik hou niet van geel; ik bedrijf nu mijn taal digitaal. Mijn teksten zijn voor iedereen beschikbaar. Wat kan mij een papieren oplage voor een nichepubliek in de Lage Landen schelen als ik eender waar een veelvoud aan schermlezers kan hebben? Indie, don’t you think?  Een gul gebaar van de...

MILJARDEN FLARDEN 596  Een baby is eerst een weemoedig persbericht, geboren op zijn verjaardag. De pas gepop-upte wereldburger krijst het na enkele tellen plotseling uit: 'Hier ben ik, ovenwarm en levende vers! Maar wat scheelt er met de wereld?!'  Een schreeuw van ontzetting, zoals op het wereldschilderij. Even later wordt die beantwoord door het verkoopgegil in reclames, peppraat van peperdure energieleveranciers die beweren dat het onze energie is, raddraaierij van hebzuchtige banken die ons permanent negatieve percenten in de maag splitsen, holle woorden en lekkende zinnen van ministers die beweren dat er miljoenen vrijgemaakt zijn. Allemaal niet goed voor u en de uwen, en voor het gemoed van ondergetekende, ooit zo’n weemoedig persbericht in een babyboomend ‘moederhuis’: de Schrijver van Miljarden Flarden, geheel de uwe.

MILJARDEN FLARDEN 595  Het waren donkere tijden. Bart De Wever sprak Latijn en Verhofstadt zweeg als vermoord. Er heerste zinsverduistering. De winter stond voor de deur. Maar eerst nog kwam de kruidige herfstzomer van kleuren en geuren en bladerdeeg en wind eraan. De populieren verloren hun populariteit. Ze hielden wel nog tot op het laatst een kapje op hun kopje. Net kaarsenvlammen op kandelaars. En nergens in het lessenrooster trof de juffrouw nog gewetensresten of wijnbegeerte aan. Het was geen flessenrooster. Na de recente baasontsteking hield ze zich dan ook gedeisd; ze wenste zich verder niet tot de hoofddrol te wenden. 'Geen slapende monden voeden met bedankjes of giftige geschenken,' dacht ze, de lerares Creatief Schrijven, tevens een verre nicht van de Schrijver van Miljarden Flarden, geheel de uwe.