MILJARDEN FLARDEN

MILJARDEN FLARDEN 495  Goedenavond heel dierbaar. Excuseer me voor deze manier van contact met u op, want ik wil je ze lenen bijzondere aandacht aan mijn brief. Kortom, mijn naam Simonne Sapiens, ik oorsprong en de Franse nationaliteit geboren 27 maart 1944 (73 jaar). Ik word momenteel geobserveerd in het Royal Brompton Hospital in Londen van waaruit ik deze boodschap schrijf omdat ik helaas lijd aan de zeer ernstige ziekte. Ik zou willen genadig om de arme en achtergestelde nalaten u een aanzienlijke hoeveelheid donatie te helpen is de waarde van de bedrag 1,7 meloen Ueros. Ik heb u te behagen aanvaard mijn aanbod niet alleen mijn activa systematisch worden eigendom van de overheid na mijn dood. De ontvangst van de berichten, neem dan zo vriendelijk contact met mij op met spoed, zodat ik u meer informatie over mijn donatie kan geven aan mijn persoonlijke e-mailadres als volgt: simonne.sapiens@brr.com.fr. Wachtend om je te lezen, moge God je vervullen met zijn genaden en voordelen....

MILJARDEN FLARDEN 494  Woordartsenijkunde. Bij het aanschouwen en aanhoren van politieke debatten in de Kamer stel ik wel vaker de diagnose ‘vocale tourette’ vast. Niet lang daarna snoer ik ze de mond met een ‘totale tirette’: de dichtgeritste mond als eindmeet en doorstreep van woorden. Naald en draad, graag. Liever dan naaldje en draadje. Idem dito voor dat betoeterde pruilslurfje van Donald Trump (de bekendste dt-fout buiten het Nederlands), dat nooit stilstaat en op een fopspeen gelijkt. Ook even toeterend over taalkabaal ofte trompetterigheid, bedreven door sommige sprekerds die helemaal niets zeggen of alles tienmaal herhalen: de Schrijver van Miljarden Flarden, geheel de uwe.

MILJARDEN FLARDEN 493  Dit is het Jaar van de Hond. Honderdvoudig voorspoed en geluk gewenst. Milde hondsdagen ook. En dat de staart niet met de hond kwispele, maar wel omgekeerd. Anders ben je van de hond gats geslagen. Vergeet verder de zwondjes niet, de hondjes met een varkenssnuit en een krulstaartje. Ook zij verdienen een been. 恭 贺 新禧 vanwege de Schrijver van Miljarden Flarden, geheel de uwe.

MILJARDEN FLARDEN 492 Mijn stadsdorp krijgt een upgrade. Of een make-over, zo u wil. In verband met verse ingewanden, nagelnieuwe circulatie, gereinigde leidingen en een kloppend hart buigen zich kranen voorover, schrapen grijpers over de grond, gedragen mensen zich als mollen en zien de middenstanders dit alles met lede maar hoopvolle ogen aan. Mijn dorp is ook aan een stad vastgeniet. Er zit geen koe of wei meer tussen. We zijn wat men noemt een deelgemeente, sedert de jaren ’70 van de vorige bloederige eeuw (WOI, WOII, Korea, Vietnam, Golfoorlog, Balkan). Nationaal wordt mensen aangemaand naar een stad te verhuizen. Zodat de koeien meer plek hebben. Wat ons betreft: geen probleem. We blijven. Want steden zijn gulzig. We zijn stadsdorpeling geworden. Of dorpsstedeling. Om nog een koe te zien, kijken we naar een cowboyfilm. Of we kopen La Vache Qui Rit. Ook een koeiemorgen, vanwege de Schrijver van Miljarden Flarden, geheel de uwe.  

MILJARDEN FLARDEN 491  Aline is bang op de achtbaan omdat waar die lussen elkaar kussen zij haar hoofd moet bukken anders komt er echt een end aan. André ook. Zo roetsjrap kan het gaan. Een ware rollercoaster van adrenaline door de Schrijver van Miljarden Flarden, geheel de uwe.

MILJARDEN FLARDEN 490 Plotsklaps, gezeten achter een Guinness in een stadscafé, zie ik het Sterrenmeisje weer passeren. Een van mijn miljarden flarden van een aantal jaren geleden. Zo, nu weet de lezer(es) dezes waar schrijver dezes wel eens vertoeft. Of kent u het Sterrenmeisje niet meer? Vervaagt het sterrendom dan zo vlug? Welk jaar was dat ook alweer en over hoeveel sterretjes ging het? Raadplegen we de Michelin even? Helpt clownloaden? Guinness was good for the Schrijver van Miljarden Flarden, geheel de uwe.

MILJARDEN FLARDEN 489  Op Wereld Epilepsie Dag (onlangs) zei minister van Defensie Theo Francken (zijn ‘droomjob’) dat ons leger goed is in ontmijnen. Daar ben ik blij om. Het is een voorbeeld van vredesstrijd. België heeft echter iets anders helemaal niet: een epilepsiecentrum waar volwassenen terecht kunnen die permanent in een mijnenveld leven en voortdurend door sluipschutters belaagd worden. Het verpest hun leven totaal, in zeer hoge mate. Vele ongeïnformeerde mensen kennen de onvoorstelbare gevolgen op alle domeinen van zo’n leven helemaal niet. Nederland heeft twee zulke centra (met vertakkingen allerlei en multidisciplinaire strategieën van aanpak): SEIN en Kempenhaeghe. Wanneer gaan eens enkele enthousiast gillende BV’s op een tv-podium of in een warme week met overslaande stem een benefietbedrag schreeuwen dat ons ontmijningslandje eindelijk in staat stelt om daar werk van te maken? Of is dat niet televisioneel genoeg en te veel taboe? Blijven we ook hier alweer de slecht...

MILJARDEN FLARDEN 488  Ik monsterde chef-koks en hun scheikunde op het scherm, want ik had een dubbele schenkelbreuk en dus ook tijd zat om te zappen. Na enkele weken van pollepelkromtaal en overspannen keukendramatiek kwam ik bij Gordon Lawson terecht: de bekende eenhandige én eenkleurige kok, zoals hij zich noemde. De kerel bestond het per dag maar één kleur aan zijn gerechten annex dranken te geven, elke dag één. Zijn rechterhand was hij kwijtgespeeld na een bloederige keukenruzie in de jaren tachtig in Venezuela. Hij kon zich echter bijzonder goed behelpen. Hij had zelfs een tijdlang nog basket gespeeld met zijn lange lijf en zijn ene goeie poot, voor diverse goede doelen van de Wereldvoedselbank. Een fragment uit een van de 135 vreselijke verhalen van de Schrijver van Miljarden Flarden, geheel de uwe.

MILJARDEN FLARDEN 487  Uit het lood geslagen? Een dakpanne? Gebroken waterweeën? Een klink in een kabel? Rondrijdende camionetten en firmawagens hebben in de fraaiste lettertypes allerlei solutions voor u. Zij soluten erop los. Solutions dit en solutions dat. Solutions si en solutions la. Alsof we dat zouden geloven omdat het in het Engels is. Maar waag het niet deze Handige Harry’s te contacteren, op zoek naar een solution. Ze komen niet. No solutions for you. Ze moeten ergens anders soluten. Je moet het zelf doen. Vandaar de vele doe-het-zelfzaken in Vlaanderen-Spaanderen en Wallonië-Kakelonië. Doe het zelf! schreeuwen de uithangborden. Salut en de kost! Salutions! Een tussen hamer en sikkel terneergeslagen Schrijver van Miljarden Flarden, geheel de uwe.

MILJARDEN FLARDEN 486  Als uk net boven tafelhoogte was ik er een tijdlang van overtuigd dat 88 meer was dan 100. Misschien betrof het de kracht van het lange woord achtentachtig, waarin zich bovendien ook al een herhaling voordoet? Het onbenul van de dubbele nul in dat hondachtig klinkende woord honderd? De latere kennismaking met de uitdrukking ‘het loopt in het honderd’? Letters maakten op mij altijd meer indruk dan cijfers. Toch was ik vaak blij met een tien op de tien voor opstel, toen ik me in de oude tijden van krijtborden en stofjasmeesters via ‘tekenende’ woorden al stilaan ontpopte tot de Schrijver van Miljarden Flarden, geheel de uwe.

MILJARDEN FLARDEN 485  Jakke Doe zat naar het wijze hoofd van meester Tim te staren. Sommige grote mannen verloren dus duidelijk het merendeel van hun haren. Ze kregen een gratis zonnepaneel op hun kop. Wanneer gebeurde zoiets? Hoe voelde dat dan? En waar bleef al dat uitgevallen haar op de wereld? Groeide er ergens op de Westpool of de Oostpool een haarbos? Wervelde er om de aardbol een reusachtige ragebol met verloren haar rond? Meester Tim probeerde daar wel wat aan te doen. Dat merkte je zo. Bijvoorbeeld: achter op zijn hoofd liet hij de overgebleven haren groeien. Jakke keek nu wat scherper toe, toen halfharige Tim zich even naar het smartboard omdraaide. En wat zag hij nu? Nou: een bleke halvemaan met een paardenstaart onderaan. Zouden de kappers in de stad boos zijn op Tim en alle andere staartachtigen? Een angstaanjagende gedachte (tevens verwoord in een van zijn recente boeken) onder de haarbos van de Schrijver van Miljarden Flarden, geheel de uwe.

MILJARDEN FLARDEN 484  Kiplekkere thriller. Kakelverse whodunit. Is ze in de waan dat ze het gregoriaans van de haan kan verstaan? Kok-o-ving nadert met veerkrachtige hanenschreden Vol-o-vang. Kip, ik heb je! Eigeleider, pluimgewicht, scharrelkiek, van snavel tot kont ei zo na vederlicht en kerngezond. Maar ik vraag u: wat is mooier dan een dooier? Sunny side up? Op z’n paasbest geserveerd door de Schrijver van Miljarden Flarden, geheel de uwe.

MILJARDEN FLARDEN 483  Hoe de kerel aan die twee ogen zo blauw kwam? Hij nam een otherie van een blondie die daar helemaal niet om gevraagd had en incasseerde selfie een pijnlijke smilie in zijn facie. Een flitsie flardie door de Schrijver van Miljarden Flarden, geheel de uwe.

MILJARDEN FLARDEN 482  Achthonderdduizend Arco-gedupeerden die niet voor de zelfverklaarde klassieke ‘verbondenheidspartij’ of voor tegenstribbelende partijen stemmen plus alle vrouwen die hun 70-jarige stemrecht vieren en gebruiken om niet op een man (een niet-vrouw dus) te stemmen plus de trend zoals die zich bij de gemeenteraadsverkiezingen in Nederland heeft gezet waarbij lokale in plaats van landelijke partijen het goede weer maken: dat moet toch te denken geven, muffe heertjes uit de Wetstraat? Een burger die geen kiespijn of kiezersnee meer wil: de Schrijver van Miljarden Flarden, geheel de uwe.

MILJARDEN FLARDEN 481  Ingeklokt voor een alsnog visloze bimbambeierendag en een rondje Vlaanderen wens ik u een zoete zondag. Getekend: de Schrijver van Miljarden Flarden, geheel de uwe.

MILJARDEN FLARDEN 480  Is de trein altijd een beetje reizen, maar dan veelal te laat, dan is tv-kijken altijd een beetje veel van hetzelfde, altijd hetzelfde. Zo ziet uw tv-avond er uit. In het journaal herhalen ze op een ergerlijke verkleuterende manier alles tot driemaal toe, terwijl ze daarna (u heeft al uit pure ellende gezapt) The Bourne Identity (de hele santenboetiek), Pirates of the Caribbean (de hele reutemeteut), Miss Congeniality (de hele mikmak) en nog andere onzin permanent de strot in rammen van de reeds door reclame zwaar vergiftigde tv-staarder. De allerergste ouwelullenkers op die oudbakken tv-taart betreft echter sportkampioenen die (wellicht betaald? – hopelijk met tegenzin) ridicule reclamepraat uitkramen om het karikaturale kleuterprogramma FC De Kampioenen aan te prijzen, dat voor de miljoenste keer de schermen teistert. Vlaanderen de Geeuw! Een oorvijg na Pasen en een vurige vlam op Sinksen vanwege de Schrijver van Miljarden Flarden, geheel de uwe.

MILJARDEN FLARDEN 479  In de maanden met een l in hun naam, het zijn er maar twee, eten we graag eens een lilpudding. Lillende pudding: met de l’en van langzaam, lui, lekker, lauw, luwte, lanterfanten, lang, landerig en langoureus. Lang leve het lillen van puddingen. De kleur van dat lillen mag best roze zijn, groen, rood, smurfenblauw, eigeel, hoe erger hoe beter. Of iets van een vage, onbestemde, onmogelijke kleur, waar ze bijvoorbeeld in Engeland zo goed in zijn. In het woord ‘pudding’, ook op z’n Engels gearticuleerd, aan de linkerkant van je mond, zit al luie beweging. Het is een ‘lazy’, vriendelijk woord. Als je ermee gooit – naar iemand, tegen iets, mocht je al aan gooikoorts lijden – verspreidt het zich ongevaarlijk. Met pudding kun je niets of niemand verwonden. Het is de meest hanteerbare vorm na de vloeibaarheid, maar gelijk ook zo moeilijk hanteerbaar, omdat het niet veel met vloeibaarheid scheelt. Het woord ‘pudding’ – ook op z’n Engels – kun je als het ware uitspuwen....

MILJARDEN FLARDEN 478  Het rollende leven fascineert me. Kijk hoe de treinwachter met een Clint-Eastwoodreflex zijn knipmachine uit zijn holster trekt! Er gebeurt altijd iets in treinen. Paul Delvaux schilderde ze. Johan Daisne schreef erover. Gustaaf Vermeersch ook. Hercule Poirot loste er een misdaad in op. Louis Tobback wou zich ooit uit protest ervoor leggen, op de rails voor de aanstormende HST. Butch Cassidy, Jesse James en Ronald Biggs beroofden ze. En mijn vriend de conducteur, een geknipte kerel, ontmoette op zijn trein naar Parijs in de restauratiewagen de acteur Richard Burton, lang geleden. Die vroeg een fles whisky aan de kelner, een entrecote en een Deense dog. ‘Wablief??’ Sorry?? Pardon??’ vroeg de drietalige kelner. ‘Een Deense dog?’ ‘Yes, yes,’ knikte Burton, ‘en die gaat de entrecote opeten.’ Hij werd geholpen door een kennis van de Schrijver van Miljarden Flarden, geheel de uwe.

MILJARDEN FLARDEN 477  Onbetaalbare reclame, driewerf. Nadat ik anno 2013 in de film ‘Tine’ mijn HDP (Heulse Defusionerings Partij) ten tonele voerde, ontleent een Heuls magazine nu mijn afko HDP als Heuls Denk Platform. Anno 2017 titelen dichteres Maud Vanhauwaert & Striptic een Roeselaars stripverhaal ‘Deze mokkel stapt van haar sokkel’, terwijl anno 2013 mijn ondertitel van de volksfilm ‘Tine’ luidt: ‘Een mokkel van haar sokkel’. Anno 2018 schrijft een Heuls broederschapje genaamd De Beeldenaars een prijsvraag uit i.v.m. beeldende kunst op de vernieuwde Heule Plaats. Een eerbetoon aan mijn jeugdboek ‘De Bende van de Beeldenaar’ (1986, uitg. Infodok, Leuven) en mijn recente roman ‘Beeldenaar’ (2017, BookBuster, Nl)? Te veel eer… Even slikken… Te veel eer… voor de Schrijver van Miljarden Flarden, geheel de uwe.

MILJARDEN FLARDEN 476  Met Nieuwjaar was er de gezellige geur van gebraden konijn bij mijn grootouders. Jarenlang associeerde ik die feestgeur met ze, terwijl ze hoogstwaarschijnlijk zeer uitzonderlijk konijn (in het dialect aldaar: keun) aten – namelijk wanneer wij in groten getale aanrukten om het nieuwe jaar te vieren. Zelfs kip was in die tijden een feestmaal. Ze woonden erg klein, in een rijhuisje in de langste straat van het stadje. Een mirakel dat we daar met z’n allen in konden. Vele zondagen (maar dan zonder konijn) was dat ook zo. Mijn grootouders hadden namelijk al heel vroeg een televisietoestel. Dat was wat. We keken naar Het Manneke vlak voor het avondjournaal (waarin Jef Cassiers een grappig ventje vertolkte dat niks zei maar van alles meemaakte). We zaten, hingen en lagen verspreid over de grond, stoelen, sofaleuningen. Ik herinner me ook een opera waarin een mechanische pop speelde – Hoffmanns Vertellingen – en waar ik bijzonder gefascineerd en bijna-bang naar keek...

MILJARDEN FLARDEN 475  ‘Zo verkrijgen gaandeweg, voorwaar, de leden van eender welke club op deze Moeder Aarde, het onvoorwaardelijk statuut van overleden: bitter jong, alreeds wat oud of hoogbejaarde. Pietje Beenderman is als de zandman: hij sluipt, gestrekte vinger op de lippen, rond en kan zo hij dat wil de waakvlam van je leven met een korte zucht uitknippen.’ De letterlijk adembenemende slotstrofe van Het Bal Der Opgeknoopten, een lijvig verhaalgedicht (slechts een knop verwijderd van uw leesvinger) van de Schrijver van Miljarden Flarden, geheel de uwe.