MILJARDEN FLARDEN 569

MILJARDEN FLARDEN 569 

De wind is oud in Rusland. Er mag gebeuren wat er wil: de wind is er oud. Kome wat kome. Het is een oude wind, zoals die ook in Chicago en Edinburg woont. Hij ruikt naar havens en naar steppe, naar stad en land en soms nog erger, beter, zeeër, zilter. Het is een zeer oude wind met de baard in de keel, die 'ongedoevig' kan loeien (dixit Guido Gezelle). Hij bladert in de bomen op zoek naar oud nieuws. Hij kamt het gras en harkt de haren steil achterover in een Stalinsnit. Wat is het hier in Belgisch Vlaanderen? Is het de wind die zacht huilend langs de beukenhaag strijkt, zijn vrouw die neuriënd een hoofdstuk huishoudelijk werk afsluit of elementair geruis dat in de buizen van de verwarming woont? Wie zal het zeggen, wie zal het zwijgen? Niemand zal het ooit kunnen navertellen, zelfs hij niet, de oorgetuige, de Schrijver van Miljarden Flarden, geheel de uwe.